kuropatwakolo.pl » webpage

„Myśliwy otacza opieką psa myśliwskiego - towarzysza i pomocnika swych łowów. Dba o zaspokojenie jego potrzeb, nie zmusza do wysiłku ponad jego możliwości. Użytkując psa myśliwskiego wystrzega się powstawania konfliktów z otoczeniem. Starzejący się pies myśliwski zasługuje na zapewnienie mu spokojnej starości”.

Podział grup psów myśliwskich:

Podział ze względu na cechy wrodzone:

psy wystawiające – do tej grupy należą tylko wyżły,

psy niewystawiające – należą tu pozostałe rasy myśliwskie.

Podział według zakresu pracy psa i przydatności do poszczególnych rodzajów polowań:

aportery - psy przeznaczone do aportowania postrzelonej drobnej zwierzyny z lądu i wody;

dzikarze – predysponowane do polowania na dziki;

gończe – przeznaczone do pogoni za zwierzyną;

norowce – predysponowane do wypłaszania lisów, królików i innej zwierzyny zamieszkującej nory;

płochacze – przeznaczone do naganiania zwierzyny;

posokowce – przeznaczone do poszukiwania postrzelonej zwierzyny czarnej oraz płowej;

tropowce – predysponowane do tropienia zwierzyny po zostawionych przez nią śladach (tropach),

wyżły – przeznaczone do aportowania, wyszukiwania, a także polowania w wodzie.

Podział ze względu na predyspozycje rasy oraz rodzaju wytresowania:

psy wszechstronne – mające predyspozycje do pracy w wodzie, polu oraz lesie,

psy wielostronne – mające predyspozycje do pracy w dwóch z trzech środowisk,

psy jednostronne – wyspecjalizowane w jednym rodzaju polowania.

Podział według wyglądu psa:

krótkowłose – wrażliwe na niskie temperatury, najlepiej się nadają do pracy w suchym polu,

szorstkowłose – predysponowane do pracy w wodzie, szuwarach, poszyciu, śniegu, kolczastej roślinności,

długowłose – przystosowane do pracy w trudnym terenie jak rasy szorstkowłose.

Podział ras psów myśliwskich:

Aportery:

Chesapeake Bay retriever

curly coated retriever

flat coated retriever

golden retriever

labrador retriever

Nova Scotia duck tolling retriever

Gończe:

ogar polski

beagle

gończy polski

Jamniki:

jamnik krótkowłosy

jamnik szorstkowłosy

jamnik długowłosy

Płochacze:

płochacz niemiecki

Posokowce:

posokowiec bawarski

posokowiec hanowerski

Spaniele:

cocker spaniel

springer spaniel angielski

springer spaniel walijski

Szpice myśliwskie:

łajka zachodniosyberyjska

łajka wschodniosyberyjska

karelski pies na niedźwiedzie

Teriery:

foksterier krótkowłosy angielski

foksterier szorstkowłosy angielski

terier walijski

airedale terier

niemiecki terier myśliwski

Wyżły:

wyżeł niemiecki krótkowłosy

wyżeł niemiecki szorstkowłosy

wyżeł niemiecki ostrowłosy

wyżeł węgierski krótkowłosy

wyżeł węgierski szorstkowłosy

wyżeł czeski szorstkowłosy

wyżeł weimarski krótkowłosy

wyżeł weimarski długowłosy

seter szkocki

seter irlandzki

seter irlandzki czerwono-biały

seter angielski

pointer

duży Munsterlander

mały Munsterlander

Wyżeł – pies myśliwski charakteryzujący się stójką właściwą tylko tej grupie psów. Wyżły wywodzą się z półwyspu Iberyjskiego. Przeznaczone do polowań w polu suchym, wodzie i w lesie na ptactwo i zwierzynę drobną. Średniej wielkości: od 50 do 70 cm w kłębie. Dzielą się na wyżły brytyjskie (pointer, seter angielski, seter szkocki (gordon), seter irlandzki) i kontynentalne (wyżły francuskie, niemieckie, węgierskie, włoskie i inne). Umaszczenie dowolne, sierść od krótkiej przez szorstką do długiej – zależnie od wzorca uznanego przez FCI. W Polsce niezbyt popularne, zazwyczaj w rękach myśliwych.

WYŻEŁ NIEMIECKI KRÓTKOWŁOSY

Wyżeł niemiecki krótkowłosy to szlachetny, harmonijnie zbudowany pies, którego kształty gwarantują siłę, wytrzymałość i szybkość. Charakteryzuje się wyniosłą postawą o wyraźnej linii, suchą głową, dobrze -wysoko-noszonym ogonem, twardą i błyszczącą szatą. Jego usposobienie to bardzo zrównoważony charakter i łagodny temperament.

RYS HISTORYCZNY

Historia rasy bierze swój początek w czasach, kiedy w krajach śródziemnomorskich polowano na ptactwo przy użyciu sieci oraz podczas polowań z sokołami. Przez Francję, Hiszpanię i Flandrię wyżły dostały się do książęcych dworów niemieckich. Ich najistotniejszą cechą polową było wystawianie. Pilna potrzeba posiadania wyzna zaszła z chwilą zastosowania w łowiectwie broni palnej od 1750 roku. Na ptactwo polowano w locie przed psem. Byt to istotny krok od wystawiania do wielostronnej pracy psa użytkowego. Podstawę hodowli i jej rozwój stanowiła wydana w 1897 roku księga rodowa wyżłów niemieckich krótkowłosych (Zuchtbuch D-Kurzhaar), podwaliny której położył książę Albrecht z Solms-Braunfeld. Określił on znaki morfologiczne rasy oraz proste zasady sprawdzania cech użytkowych psów. Zasady te przechodzą dzisiaj przez sito wielu regulaminów hodowlanych i regulaminów prób i konkursów. Wzorzec określa pokrój wszechstronnego psa myśliwskiego, jakim jest wyżeł niemiecki krótkowłosy. Określa pożądane cechy, umożliwiające mu wywiązywanie się ze stawianych do późnej starości zadań.

WYGLĄD

Szlachetny, harmonijnie zbudowany pies, którego kształty gwarantują siłę, wytrzymałość i szybkość. Postawa wyniosła o wyraźnych liniach, sucha głowa, dobrze noszony ogon, twarda i błyszcząca szata, przestronne i harmonijne ruchy stanowią główne elementy szlachetności rasy.

SZATA I UMASZCZENIE

Sierść: krótka i gęsta, w dotyku twarda. Na głowie i uszach cieńsza i krótsza. Pod ogonem nie powinna być dłuższa. Powinna okrywać całe ciało psa.

WYŻEŁ NIEMIECKI SZORSTKOWŁOSY

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy jest obecnie jedną z najbardziej rozpowszechnionych ras psów myśliwskich, i to nie tylko w swej ojczyźnie, lecz także w wielu innych krajach europejskich. Jest to rasa wyżła o wybitnych właściwościach myśliwskich, dzięki którym jak najbardziej nadaje się do wielostronnej praktyki łowieckiej.
Do powstania wyżła niemieckiego szorstkowłosego przyczyniły się różne rasy wyżłów, głównie szorstkowłosych. Budowa jego z czasem została tak wyrównana w hodowli, że w 1924 r. można było ustalić oficjalny wzorzec.

WYGLĄD

Wyżeł o szlachetnym wyglądzie i twardym, całkowicie chroniącym skórę owłosieniu oraz żywym usposobieniu i bystrym, energicznym wyrazie spojrzenia. Jego ruchy powinny być energiczne, o długich krokach, płynne i harmonijne.

WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY

Rasa psów myśliwskich z grupy wyżłów. Zaklasyfikowana do sekcji wyżłów kontynentalnych, występuje w podsekcji psów w typie gończego.

Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania tureckich żółtych psów myśliwskich z pointerem i wyżłem niemieckim krótkowłosym. Są to psy pojętne i łatwe do prowadzenia. Wytrzymałe i odporne na upał i suszę.

WYŻEŁ WĘGIERSKI SZORSTKOWŁOSY

Jedna z ras psów myśliwskich. Wyżeł węgierski szorstkowłosy jest odmianą węgierskiego wyżła gładkowłosego. Powstał ze skrzyżowania wyżła niemieckiego szorstkowłosego z wyżłem węgierskim gładkowłosym.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Inteligentny, o spokojnym temperamencie, karny, pojętny, wierny, wrażliwy na brutalne traktowanie, wybitny tropowiec. W rewirowaniu pokrywa dużo pola w galopie. Utrzymuje kontakt ze swym menadżerem. Świetny aporter zguby, z talentem do tropienia i wystawiania. Z pasją do pracy w wodzie.

WYGLĄD

Średniej wielkości o wdzięcznym wyglądzie, o silnym, lecz niezbyt grubym umięśnieniu.

SZATA I UMASZCZENIE

Włos na kufie krótki i gruby, na podbródku tworzy brodę długości około 2 cm. Na pokrywie czaszki krótki, ściśle przylegający, twardy, na uszach nieco dłuższy i delikatniejszy. Gęste twarde brwi. Włosy skierowane ku górze i kir przodowi. Na szyi i tułowiu włos długości 3-4 cm, twardy, matowy, przylegający. Pod pokrywą podszycie wełniste. Na kończynach włos krótki, przylegający. Z tyłu kończyn z nieco odstającą szczotką, na łapach i między palcami włos nieco krótszy i bardziej miękki. Jednolite, ciemne odcienie bułczanożólte. Na całej powierzchni ciała pigmentacja żółtobrązowa. Barwa nosa-, obwódek powiek, warg, tęczówek, opuszek oraz pazurów stonowana z pigmentacją, nigdy czarna lub koloru łupku.

CZESKI FOUSEK

Rasa wszechstronnie użytkowych psów myśliwskich z grupy wyżłów, znana też pod nazwą wyżeł czeski szorstkowłosy (nazwa nie zalecana), pochodząca z Czech.

RYS HISTORYCZNY

Pierwszy zapis mówiący o czeskim psie canis bohemicus pochodzi z roku 1348, z czasów panowania Karola IV Luksemburskiego, a wzmianka dotyczy podarku króla dla margrabiego brandenburskiego Ludwika, którym było kilka psów myśliwskich. Pierwsze wizerunki ówczesnego czeskiego psa myśliwskiego pochodzą już z roku 1520. Do roku 1882 odmiana nosiła nazwę czeski pies, w latach 1882-1896 czeski wyżeł, zaś po roku 1896 czeski fousek. Właśnie w 1896 powstaje w Písku stowarzyszenie hodowców rasy, działające do czasów I wojny światowej. Po raz pierwszy wystawiono fouska w roku 1905 na wystawie w Wiedniu i otrzymał tam on tytuł championa. I wojna światowa spowodowała znaczny regres hodowli, do tego stopnia, że rasa stanęła na granicy zagłady. Rozpoczęto proces regeneracji fouska z obcej krwi, sprawdzając uprzednio pochodzenie psów kierowanych do hodowli na podstawie ksiąg rodowodowych (w Austrii fouski rejestrowane były jako wyżły niemieckie szorstkowłose), a jedynym, który nie korzystał w hodowli z psów z importu był Hostička, który uratował rasę od wyginięcia. W 1924 w Czechosłowacji powstał Klub Hodowców Czeskiego Fouska, który działa do dziś. II wojna światowa nie dotknęła rasy, a w 1949 na wystawie w Pradze po raz pierwszy zaprezentowano fouska w pokaźnej ilości. 21 maja 1963 wzorzec rasy został zatwierdzony przez FCI.

UŻYTKOWOŚĆ

Pies wyłącznie myśliwski, wszechstronnie użytkowy, z wrodzonym talentem do pracy w polu, na wodzie i w lesie. Czeski fousek musi pracować, nia nadaje się więc na psa towarzyszącego. Psy tej rasy biorą udział w próbach polowych, a najważniejszą imprezą tego typu jest Memoriał Karla Podhajskiego, odbywający się co roku w Czechach.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Czeski fousek mimo wrodzonej ciętości na drapieżniki jest łatwy w prowadzeniu i bardzo przywiązuje się do właściciela. Rasa silna i wytrwała.

SZATA I UMASZCZENIE

Składają się na nią trzy rodzaje włosów: miękkie i gęste włosy podszerstka długości 1,5 cm, zapobiegające przenikaniu wody (liniejące w lecie), twarde i elastyczne włosy pokrywowe długości 3-4 cm oraz twarde i proste włosy szczeciniaste długości 5-7 cm. Włos na przedniej stronie nóg jest krótszy, a na tylnej dłuższy, układający się w tzw. pióro. U dołu policzków i na faflach włosy tworzą charakterystyczną brodę.
Ciemnodropiate z brązowymi łatami lub bez. Brązowe z oszronieniem przedpiersia oraz dolnych partii nóg przednich, bądź też całkowicie brązowe bez znaczeń.

WYŻEŁ WEIMARSKI - ODMIANA DŁUGOWŁOSA

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Wyżeł ten jest wierny, łatwy do prowadzenia, spokojny, inteligentny. Niekiedy samowolny, duża ciętość stwarza czasem problemy - wymaga zatem konsekwentnego właściciela.

SZATA I UMASZCZENIE

Srebrzystoszare, srebrzystobrązowe, szaromysie oraz wszystkie pośrednie odcienie. Głowa i uszy są ogólnie w kolorze jaśniejszym. Białe znaczenia tylko małych rozmiarów są dopuszczalne na przedpiersiu i palcach. Czasami na środku grzbietu znajduje się ciemniejszy pas, bardziej lub mniej zaznaczony, zwany "wężową" pręgą.

Włos okrywowy może być cienki, nieco grubszy lub nawet szorstki. U odmian z długowłosej wyżła weimarskiego, sierść o długości 2,5-5 cm, z piórami z tyłu łap.

WYŻEŁ WEIMARSKI - ODMIANA KRÓTKOWŁOSA

RYS HISTORYCZNY

Szare psy myśliwskie znane były w Niemczech co najmniej od 1630 roku. Jest kwestią sporną, czy wyżeł weimarski rzeczywiście już w obecnym kształcie był hodowany na dworze weimarskim. Pewne jest tylko to, że książę Karol August (1757-1828) był namiętnym myśliwym i sprowadził z Francji psy gończe. Wiadomo też, że umieszczał swoje psy u dworskich łowczych i chłopów, oraz że szare wyżły występowały głównie w okolicach Weimaru i Halle. W XIX wieku weimarska szlachta dla potrzeb myślistwa rozpoczęła pracę hodowlaną, której wynikiem jest obecna postać psa tej rasy. Do 1929 roku hodowla tej rasy była rygorystycznie kontrolowana przez Klub Hodowców Wyżła Weimarskiego i nie zezwalano na nią poza granicami Niemiec.

UŻYTKOWOŚĆ

Szary wyżeł weimarski uważany jest w Niemczech za najstarszego rasowego psa do polowań na ptactwo łowne. Odmiana krótkowłosa używana jest zazwyczaj do polowań na ptactwo lądowe, natomiast wyżły długowłose wykorzystywane są przede wszystkim do polowań na ptactwo wodne.

SETER SZKOCKI

Jedna z ras psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich w typie seterów. Poddawany próbom pracy. Spośród wszystkich seterów jest najcięższy i najwolniejszy, ale jednocześnie najwytrwalszy. Uważane były za idealnego psa do polowania przy pieszym myśliwym.

RYS HISTORYCZNY

Wiadomo, iż czarno-rude setery występowały w Szkocji już w XVII wieku. Nieznany autor opisuje też setery maści czarno-rudej pod koniec XVIII wieku jako niezbyt szybkie, lecz za to bardzo wytrzymałe, o doskonałym węchu. Gdy robiły stójkę, myśliwy mógł być pewien, że przed nim znajduje się zwierzyna. Dalsze wzmianki wspominają, iż lord von Bute hodował w Szkocji setery maści czarnej, przy czym nie jest jasne czy były one jednolicie czarne, czy też czarne podpalane.

Rasa Seter Szkocki Gordon zawdzięcza swe powstanie lordowi Alexandrowi Gordon, który w 1820 roku zapoczątkował własną hodowlę seterów. Gordon, chcąc uzyskać trójkolorowe psy, skrzyżował setera z czarną suką rasy owczarek (prawdopodobnie szkocki Collie), jednak bez rezultatu. Nie jest jednak jasne, czy te psy były użyte do dalszej hodowli.

Właściwa hodowla i utrwalenie rasy zaczęło się dopiero po śmierci Gordona w roku 1837, a setery maści czarnej z rudym podpalaniem pojawiły się licznie dopiero w latach 60., zaś na wystawach osobna klasa gordon setera zawitała w 1861.

Do powstania seterów Gordon przyczyniły się prawdopodobne krzyżówki z Bloodhoundami, po których odziedziczyły one wyraźne fafle.

UŻYTKOWOŚĆ

Pies myśliwski. Jak wszystkie wyżły brytyjskie, był i jest używany jako pies wystawiający (legawiec) w polowaniach na ptactwo, najczęściej przepiórki, kuropatwy i bażanty. Ze względu na urodę, elegancję, przyjazny charakter i wybitne przywiązanie do właściciela jest także często trzymany jako pies rodzinny oraz do towarzystwa

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Są to psy bardzo inteligentne. Wykazują olbrzymi upór i wybitną wytrwałość w dążeniu do celu jaki sobie upatrzyły. Jednocześnie są bardzo uczuciowe i mają świetną pamięć - jeżeli Gordon się do czegoś zrazi lub coś mu się stanie to bardzo ciężko mu wytłumaczyć pewne rzeczy (np. że woda w jeziorze jest przyjemna). Bywa, że sposób w jaki rozumieją pewne rzeczy jest zaskakujący dla wieloletnich znawców rasy. Z tych powodów bardzo często są uważane za psy głupie, co nie jest prawdą i wynika tylko z braku zrozumienia powodów ich działania. Szkolenie ich wymaga doświadczenia i odpowiedniego prowadzenia, innego niż wyżły kontynentalne, jednak nie jest trudne, ponieważ uczą się chętnie i ze świetnymi efektami. Gordony są łagodne i przyjazne dla dzieci. Bardzo mocno przywiązują się do swojego właściciela, którego sobie wybierają. Bywają też nazywane z tego powodu psem jednego właściciela. W stosunku do obcych są przyjazne i towarzystkie, jednak na początku nieufne.

Ze względu na wrażliwość i uczuciowość wybitnie istotna dla tej rasy jest wczesna i poprawna socjalizacja. Bez niej Gordony bywają nerwowe, histeryczne, a nawet bardzo płochliwe i nawet bardzo dobre egzemplarze nie mają żadnych szans bez ogromnej pracy w późniejszym okresie na normalną egzystencję w świecie, nie mówiąc już o przejściu prób pracy, którym ta rasa jest poddawana.

SZATA I UMASZCZENIE

Sierść jest miękka, intensywnie czarna z podpalaniami w kolorze dojrzałego kasztana. Dozwolone jest występowanie małego białego znaczenia z przodu na klatce piersiowej. Podpalania powinny być umiejscowione: nad oczami w formie kropek, na bokach kufy, na podgardlu i na łapach w ściśle określonych miejscach. Posiadają tzw. pióro, czyli wydłużoną sierść na ogonie. Występują frędzle na łapach i uszach. Obszar między palcami powinien być obficie owłosiony.

SETER IRLANDZKI

Jedna z ras psów, należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich, w typie seterów. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy. Spośród seterów jest najlżejszy, ale jednocześnie najwyższy i najszybszy, najdalej okładający pole. Na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.

RYS HISTORYCZNY

Jest chlubą Irlandii, jednak wywodzi się z Francji, Hiszpanii oraz Macedonii; ten kasztanoworudy Irlandczyk pochodzi od długowłosego spaniela i powstał w wyniku skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego z seterem angielskim, springer spanielem i pointerierem.W pierwszym okresie rozwoju rasy nie przywiązywano wagi do koloru, lecz zwracano przed wszystkim uwagę na właściwości myśliwskie. Na początku XVII wieku równie popularne były psy o umaszczeniu białym, biało-czerwonym, biało-żółtym, nawet biało-czarnym, jak i czerwonym. Wszystkie były psami użytkowymi myśliwskimi, przeszukującymi duże tereny w poszukiwaniu ptactwa. W 1866 utworzono w Anglii klub czerwonego setera irlandzkiego. Od 1882 dopuszczano na prezentację wystawową wyłącznie jednokolorowe, czerwone psy. Spowodowało to niemal całkowite wymarcie wariantu czerwono-białego. Na szczęście pojedyncze egzemplarze przeżyły i zostały zdefiniowane w ostatnich latach ponownie jako rasa : seter irlandzki biało-czerwony. The Comittee of The Irish Red Setter Club w Dublinie, 29 marca 1885 roku zdefiniował standard rasy setera irlandzkiego czerwonego.

WRAŻENIE OGÓLNE

Szlachetna, sportowa sylwetka i przyjazny wyraz. Proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany.

UŻYTKOWOŚĆ

Psy użytkowe myśliwskie, przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Pies ten jest bardzo żywy, ale nie jest agresywny. Bardzo przywiązuje się do właściciela, jest wrażliwy i inteligentny. Minusem jest to, iż jest uparty, a czasem nawet trochę humorzasty. Bywa czasem nerwowy.

SETER IRLANDZKI CZERWONO-BIAŁY

Istnienie w Irlandii czerwonych i czerwono-bialych seterów udokumentowane jest już w wieku XVII. Poza Irlandią mało kto wie o istnieniu dwóch ras Seterów Irlandzkich. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest niewątpliwie rasą starszą, z której w wyniku świadomej, selektywnej hodowli wyewoluował seter o jednolicie czerwonym umaszczeniu, bowiem dawne "ptaszniki", które przybyły z kontynentu do Irlandii, z cala pewnością nie były jednobarwne. Na wszystkich starych obrazach możemy zobaczyć długowłose psy myśliwskie maści czerwono-bialej. Kiedy na początku drugiej połowy XIX wieku Setery Irlandzkie pojawiły się na ringach wystawowych, było wiele nieporozumień odnośnie ich właściwego umaszczenia, wtedy istniało mniej więcej tyle samo psów czerwonych i czerwono-bialych. Później jednak odmiana mahoniowa stała się znacznie liczniejsza, a końcu XIX stulecia jednolicie czerwony Seter Irlandzki usunął w cień Setera Czerwono-Białego, który stał się tak rzadki, że sądzono iż wyginął. W 1944 roku założono w Irlandii klub, którego celem miało być uratowanie odmiany czerwono-białej. Niestety na niewiele się to zdało i po koniec lat 60-tych XX wieku do księgi hodowlanej wpisywano zaledwie 7 czerwono-białych szczeniąt. Powołano zatem do życia komitet, którego zadaniem było opracowanie planu hodowlanego tej odmiany setera. Rasa znalazła zapalonych miłośników i udało się ją uratować od całkowitego wyginięcia. W 1989 roku FCI uznało setera czerwono-białego jako właściwą i odrębną rasę. Obecnie przedstawiciele tej rasy pojawiają się dość licznie na wielu kontynentach, jednak w Polsce są one mało znane.

IDEALNY PIES MYŚLIWEGO

Przede wszystkim seter to legawiec, który ma za zadanie znaleźć zwierzynę, idąc po tropie. Dzięki wyjątkowo wrażliwemu węchowi potrafi nie tylko rozróżniać silne zapachy, ale również te najbardziej ulotne. Potrafi również węszyć w biegu nie tracąc nawet słabego tropu. Pies stara się podejść do zwierzyny i nie spłoszyć jej. Kiedy wytropił ofiarę przylegał do ziemi (stąd nazwa) i czekał na nadejście myśliwego, następnie wycofywał się z linii strzału. Początkowo setery nie przynosiły zwierzyny, jednak z czasem aportowały i przynosiły zwierze do myśliwego. Współczesne legawce zaznaczają zwietrzenie zwierzyny raczej poprzez stójkę niż poprzez przyleganie do ziemi.
Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest wyjątkowo wytrwały i odporny, a na dodatek zwinny i ruchliwy - ale to, co naprawdę czyni z niego wyśmienitego pomocnika myśliwego to jego wyjątkowy instynkt i jego wrodzona inteligencja. Ponieważ psy tej rasy chętnie się podporządkowują przewodnikowi i ogólne rzecz biorąc są dość łagodne, dlatego też są pojętne i łatwe do układania. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest całkowicie skoncentrowany na osobie przewodnika, więc niechętnie zapuszcza się na łowy na własną rękę, a raczej towarzyszy swemu panu. Jest jednocześnie cały czas czujny i chętny do współpracy. I co najważniejsze, a dość rzadkie wśród psów: Seter Irlandzki Czerwono-Biały aportuje samorzutnie, bez specjalnego szkolenia. Myśliwi bardzo chwalą cechy użytkowe setera czerwono-białego, jest on dużo bardziej wytrzymały niż seter irlandzki maści jednolicie mahoniowej, szybszy i bardziej uległy niż seter szkocki gordon. Uwielbia wodę, a w pogoni za aportem bez wahania skoczy w najbardziej rwący nurt rzeki i najgłębsze jezioro. Jest bardzo dokładny w swej pracy i szuka do upadłego postrzelonego ptactwa. Jest on prawdziwie rasowym psem o budowie atlety. Szuka w galopie z wysoko uniesiona głowa, co sprawia, że nadaje się przede wszystkim do pracy w polu, choć radzi sobie również doskonale w lesie i na bagnach. Jest psem wrażliwym, a szkolenie jest sprawą prostą. Jest psem przyjacielskim, posłusznym, inteligentnym i lubiącym pracę. Potrzebuje poza tym dużo ruchu, ale mimo silnego instynktu łowieckiego nie ma skłonności do ucieczek.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Jeśli chodzi o porównanie charakteru setera jednolitego i czerwono białego, to ten drugi jest zdecydowanie bardziej arystokratyczny i szybciej się uczy, a co za tym idzie jest z nim mniej problemów wychowawczych. Jego uszy są także wyżej osadzone, szersze i krótsze. Włos na kończynach i ogonie jest również nieco krótszy, budowa ciała zaś bardziej masywna i krępa niż u jego mahoniowego kuzyna. Sprawia łagodne i przyjazne wrażenie, pod którym wyraźnie wyczuwalne jest zdecydowanie, odwaga i żywiołowość. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest niezwykle przyjacielskim, niezawodnym i łatwo uczącym się psem myśliwskim. Mocny, harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany, nie ociężały. Bardziej atletyczny niż szlachetny. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest hodowany głównie jako pies myśliwski i powinien być oceniany przede wszystkim od strony użytkowości.
Choć nie jest stróżem z powołania, potrafi zmusić nieznajomego do zachowania odpowiedniego dystansu. Jeśli chodzi o obce dzieci to są zawsze pełne ciepła dla nich i prędzej je zaliżą niż ugryzą. Psy wyczuwają osoby o dobrych i złych zamiarach, a zdarzają się i takie które obcemu nie pozwolą wejść na ich teren i nawet smakołykiem ich się nie da przekonać. Gdy upatrzą sobie "podejrzaną" osobę, będą szczękać i warczeć dopóki ta osoba nie zniknie im z oczu.

SETER ANGIELSKI

RYS HISTORYCZNY

Przodkami były prawdopodobnie inne setery i hiszpańskie wyżły; początkowo używane do wystawiania zwierzyny (głównie ptactwa), chwytanej następnie w sieć. Do ustabilizowania rasy przyczynił się anglik Lord Edward Laverack w połowie XIX w. Z jego hodowli pochodziły psy zakupione przez innego hodowcę Edwarda Llewelina, który również przyczynił się do stabilizacji i popularyzacji rasy.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Niezwykle przywiązuje się do właściciela; bardzo przyjaźnie nastawiony do otoczenia co powoduje, iż nie sprawdza się w roli psa stróżującego.

SZATA I UMASZCZENIE

Pofalowana, jedwabista, zawsze częściowo biała. Dopuszczalne rodzaje umaszczeń : blue belton (biało czarne), orange belton (biało pomarańczowe), tricolor (biało czarne z brązowymi paleniami na kufie i do połowy wysokości łap, czasem także na przedpiersiu), liver belton (biało wątrobiane) rzadko spotykane. Preferowane są setery angielskie cętkowane bez łat na tułowiu.

POINTER

RYS HISTORYCZNY

Pierwotnie używany do wystawiania zajęcy, które następnie były gonione przez charty lub do wystawiania ptactwa, które było płoszone przez płochacze i łowione w sieci. Od momentu wynalezienia broni palnej pointer usamodzielnił się - po dzień dzisiejszy jest używany tylko do polowań na ptactwo polne. W Wielkiej Brytanii wystawia ptactwo w polu suchym, na terenie Europy kontynentalnej bardziej wszechstronny - wystawia i aportuje, także z wody.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Pierwotnie dość gwałtowny, po wprowadzeniu domieszki krwi setera łatwy w prowadzeniu.

MAŁY MUNSTERLANDER

RYS HISTORYCZNY

Rasa ta nie pochodzi od dużego Munsterlandera. Wg pewnych źródeł istniała w Westafalii pies o porównywalnym wzroście i zastosowaniu już w średniowieczu. Na początku XX wieku - z ostatnich egzemplarzy tych psów, które skrzyżowano z francuskimi rasami powstała obecna rasa.

WYGLĄD

Szlachetna, szczupła budowa. Szerokie i wysoko osadzone spiczaste uszy sciśle przylegające do głowy. Wysokoś pies: 52-56cm, suka 50-54cm.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Bardzo posłuszne i pojętne. Lubi żyć w rodzinie.Jest dobrym psem do towarzystwa. Ma żywe i wesołe usposobienie.

Terier – typ psa należącego pierwotnie do grona psówmyśliwskich – norowców, polujących także na powierzchni (praca w nagance z innymi psami). Wykorzystywane były do polowań na zwierzęta takie jak: borsuki, wydry, lisy czy szczury. Obecnie część ras terierów nie pełni już funkcji myśliwskich.

FOKSTERIER KRÓTKOWŁOSY

Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Rasa psa dość rzadko spotykana w stosunku do szorstkowłosej odmiany foksterierów. Pochodzi z Wielkiej Brytanii, gdzie hodowcy owiec wykorzystywali je do tępienia lisów. Foksteriery są szybkie, bardzo aktywne oraz wytrzymałe.

WYGLĄD

Pies bystry i ruchliwy, przy niewielkich wymiarach silny, o mocnym kośćcu. Nigdy nie może być jednak topornej, ociężałej budowy. Kończyny nie powinny być ani za długie, ani zbyt krótkie. W postawie foksterier ma przypominać konia myśliwskiego - huntera, który przy swoim krótkim grzbiecie stoi pewnie na nogach, pokrywając dużo terenu.

SZATA I UMASZCZENIE

Przeważa biel, najczęściej spotykane są biało-brązowe, biało-czarne, rzadziej trzykolorowe, czy też wyłącznie białe. Włos powinien być prosty, dość twardy, gęsty, przylegający do ciała.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Foksterier krótkowłosy to pies wesoły, niezwykle żywy, dynamiczny, bystry i pełen temperamentu. Jest on również silny, czujny, zwinny, towarzyski, o żywej reakcji, przyjacielski. Wyróżnia go też odwaga oraz wytrwałość.

FOKSTERIER SZORSTKOWŁOSY

RYS HISTORYCZNY

Już w XIV wieku hodowano foksterriery, które towarzyszyły sforom psów gończych w czasie nagonki na lisa lub pracowały pod ziemią (wypłaszały z nor). Starszą odmianą są foksterriery gładkowłose. Szorstkowłose pojawiły się znacznie później, dopiero po roku 1814, dzięki pracy hodowcy angielskiego Jacka Russela, który poświęcił się hodowli różnych odmian terierów szorstkowłosych. W roku 1875 powstał w Anglii klub hodowców foksterierów (Fox Terrier Club), który jednak nie uznawał terriera szorstkowłosego. Do ich większej popularności doszło po roku 1913, kiedy to powstało Wire Fox Terrier Association. Organizacja zalegalizowała trymowanie, foksteriery szorstkowłose szybko wyparły foksterriera gładkowłosego. Skorygowana trymowaniem sierść dodawała psom urody, a szorstkość włosów lepiej chroniła psy przed wiatrem i zębami szkodników.

WYGLĄD

Bystry i ruchliwy, przy niewielkich wymiarach silny, o mocnym kośćcu. Nigdy nic może być jednak topornej ani ociężałej budowy. Jego konstrukcja jest doskonale wyważona, dotyczy to szczególnie wzajemnych proporcji pomiędzy mózgo- i trzewioczaszką. Podobnie wysokość w kłębie i długość tułowia mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego są w przybliżeniu równe. W postawie foksterier przypominać ma konia myśliwskiego - huntera, który przy swym krótkim grzbiecie stoi pewnie na nogach, pokrywając nimi dużo terenu.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Po odpowiednim i cierpliwym szkoleniu foksterier może stać się psem posłusznym i zrównoważonym. Jest to pies ruchliwy, wesoły, ciekawski, o bardzo żwawym temperamencie.

UŻYTKOWOŚĆ

Foksterier jest psem o instynkcie łowieckim, sprawdzającym się nie tylko w pracy w norach, ale także na powierzchni, gdzie może być dzikarzem, płochaczem czy tropowcem. Chętnie pracuje także w wodzie. Zadaniem psa norowca jest mocne napieranie w norze na lisa aby ten szybko opuścił norę i by myśliwy czekający na górze mógł go strzelić. Dławienie pod ziemia nie jest wskazane gdyż wtedy lis jest nie do podniesienia przez myśliwego

SZATA I UMASZCZENIE

Dominującym umaszczeniem jest biały. Poza tym maść nie jest decydująca, ale pręgowanie i plamy czerwone, czekoladowo lub łupkowoszare są niepożądane. U foksteriera szorstkowłosego szata jest szorstka, twarda, gęsta, z tendencją do skręcania się. Powinna być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Podszycie krótsze, bardziej miękkie i delikatniejsze niż włos okrywowy.

TERIER WALIJSKI

RYS HISTORYCZNY

Terier walijski pochodzi z Walii; spokrewniony z lakeland terierem.

UŻYTKOWOŚĆ

Pies myśliwski do polowań na lisy, które miał za zadanie wypłaszać z nor, brał i bierze nadal udział w polowaniach na dziki (w sworze). Współcześnie hodowany jako pies rodzinny.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

W porównaniu do lakeland teriera bardziej towarzyski i mniej zaczepny, łatwiejszy do prowadzenia, spokojniejszy. Skore są do zabawy i wesołe, rzadko bojaźliwe, z reguły pewne siebie. Ze względu na wrodzony upór wobec innych członków rodziny, należy wychowywac go szczególnie konsekwentnie i odpowiedzialnie. Towarzyskie, dobrze znoszą podróże i nie obawiają się nowych miejsc.

SZATA I UMASZCZENIE

Szata jest obfita, twarda, szorstka i gęsta. Na tułowiu okrycie szorstkie z obfitym podszerstkiem, na łapach i pysku sierść jest dłuższa i bardziej miękka.
Maść może być czaprakowata, czarna podpalana lub szaropłowa z podpalaniem.

AIREDALE TERRIER

RYS HISTORYCZNY

Miłośnicy rasy zwą go "najlepszym z psów", a wszelka bibliografia powtarza określenie "król terierów". Na miano to zasłużył sobie nie tylko ze względu na swoje rozmiary.
Airedale terrier jest - jak niemal wszystkie teriery - formalnie rasą brytyjską, ściślej angielską. Etymologia nazwy nie budzi wątpliwości: Aire – to nazwa rzeki, dale – to dolina. Ta rzeka i jej dolina leżą w hrabstwie York. Airedale nie jest rasą starą: jak większość współczesnych ras ukształtował się w XIXw. Jego przodkami były na pewno otterhound – duży szorstkowłosy ogar angielski używany do polowań na wydry (rasa rzadka, ale do dziś istniejąca), a także wygasły staroangielski black-and-tan terrier. Gdy u dzisiejszego airedale pojawia się czasami duże, ciężkie, "flakowate", nisko osadzone ucho – mówi się, że to "spadek po otterhoundzie". Gdy i dziś zdarza się czasami, że dorosły airedale pozostaje czarny-podpalany (zbliżony kolorem do rottweilera czy dobermana) – mówi się, że jest to "spadek po black-and-tan terrierze".

UŻYTKOWOŚĆ

Przodkami airedale terriera były psy myśliwskie – nie dziwić się więc należy, że i on sam może być doskonałym wielostronnym psem myśliwskim, lubiącym każdy teren. Może aportować ostrzałki, tropić i płoszyć, a nawet wystawiać. Jako dzikarz zanadto ufa swojej sile i nie zawsze osacza, czasami wręcz atakuje. Będąc psem dużym, a więc siłą rzeczy nie tak zwrotnym jak jagdterrier lub foksterier, narażony jest w większym stopniu na szable odyńca czy kły lochy. Niewielu myśliwych poluje obecnie z airedale terrierem ale ci, którzy to czynią, chwalą go sobie. Współczesny airedale jest psem wystawowym, ale zalicza się do wszechstronnie użytkowych. Jego talenty pozwalają mu być psem obrończym, przewodnikiem ociemniałych, psem meldunkowym w armii. W obu wojnach światowych służył w armiach angielskiej, amerykańskiej i kanadyjskiej.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Airedale terier jest nie tylko luksusowym psem, którym można popisać się na wystawie. Jest także uroczym zwierzęciem domowym. Wielka miłośniczka tej rasy, Angielka, pani Irene Hayes tak oto pisze o "królu terierów": "Wielu ludzi uważa, że psy tej rasy są za duże, aby trzymać je w mieszkaniu. Ja się z tym poglądem nie zgadzam. Airedale sprawia znacznie mniej kłopotu, niż przedstawiciele niejednej z małych ras (…). Jeśli ma swoje miejsce – pozostanie na nim. Jeśli przypadkowo znajdzie się na twojej drodze – będzie miał do ciebie takie zaufanie, że pozwoli ci przejść nad sobą nie przeszkadzając ci w tym i nie wykonując żadnego ruchu".
W terenie zmienia się nie do poznania. Pełen temperamentu, reaguje błyskawicznie na każdy bodziec. Zdarza się, że pochłonięty np. tropieniem lub zabawą zapomina na chwilę nawet o swoim panu. Jest na ogół przyjaźnie usposobiony do innych psów, jednak zaczepiony potrafi doskonale walczyć będąc silnym, szybkim i zwrotnym jak na psa tej miary.

NIEMIECKI TERIER MYŚLIWSKI

RYS HISTORYCZNY

Po I wojnie światowej kilku aktywnych myśliwych opuściło Foxterrier Club by poświęcić się hodowli psa o najwyższych walorach użytkowych. Rudolf Friess, Walter Zangenberg i Carl-Erich Grunwald zdecydowali, że utworzą rasę norowców o umaszczeniu czarnym podpalanym. Lutz Heck Handenbeck dyrektor ogrodu zoologicznego podarował Walterowi Zangenbergowi cztery czarne podpalane teriery rzekomo czystej linii foksterierów. Od nich rozpoczęto hodować niemieckie teriery myśliwskie. Później do grona hodowców dołączył dr Hubertt Lackner. Po latach licznych eksperymentów hodowlanych otrzymano, dzięki krzyżowaniu staroangielskich szorstkowłosych terierów i terierów walijskich ustalony typ psa. Hodowcy zabiegali nie tylko o eksterier, ale równocześnie o użytkowość, chodziło im o psa wszechstronnego, energicznego, głoszącego zwierzynę, lubiącego wodę, łatwego w układaniu i posiadającego instynkt myśliwski. W 1926 roku powołano do życia Deutsche Jagdterrier - Club. Tak jak dawni i dzisiejsi hodowcy niemieckich terierów myśliwskich przykładają wielką wagę do ich użytkowości na polowaniu, ciętości, odwagi i zrównoważenia charakteru.

TEMPERAMENT

Bardzo zacięty. Pies tej rasy posiada silny stopień dominacji. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i zainteresowania. Dorosłe osobniki mogą być agresywne wobec innych psów, dla ludzi przyjacielskie. Szybko się uczą i są inteligentne

Szpic – nazwa określonego typu psa, obejmująca grupę wielu ras z północy, wschodu i centralnej części kontynentu euroazjatyckiego oraz z podbiegunowych obszarów Ameryki Północnej, a także z Grenlandii i Islandii. Psy z tej grupy odznaczają się stosunkowo pierwotną budową, słabo zmienioną przez człowieka.

KARELSKI PIES NA NADŹWIEDZIE

RYS HISTORYCZNY

Dawniej wykorzystywany był do polowań na niedźwiedzie, jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie poluje się z nim w Skandynawii głównie na łosie, a w Polsce przeważnie na dziki. Duże szpice, podobne w budowie do karelskiego psa na niedźwiedzie, lecz o bardziej urozmaiconym umaszczeniu, znane były od wieków na terenie Finlandii i chętnie używane przez tamtejszych myśliwych do polowania na grubą zwierzynę, w tym na niedźwiedzie, którym rasa zawdzięcza swoją nazwę. Pierwsze informacje o psach podobnych w umaszczeniu i charakterze do dzisiejszych "karelczyków", lecz nieco bardziej krępych i cięższych, pochodzą z lat 80. XIX wieku. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza zorganizowana hodowla tej rasy, a w 1936 psy zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Helsinkach. II wojna światowa spowodowała duże straty w populacji, do tego stopnia, że w Finlandii pozostało około 40 psów karelskich. Po wojnie dzięki wysiłkom kynologów udało się odbudować liczebność rasy, doprowadzając przy okazji do jej wyrównania i ustalenia nowego standardu. W latach 60. XX wieku hodowla karelskiego psa na niedźwiedzie przechodziła ponowny kryzys - liczba psów niebezpiecznie zmalała. Jednak rasa zaczęła znowu zyskiwać na popularności, poza Finlandią stała się bardzo lubiana w Szwecji. Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w Polsce w latach 60. XX wieku. W 1961 roku Polski Związek Łowiecki otrzymał w darze od fińskich myśliwych parę - psa Metsämichen Halli i sukę o imieniu Tupu, które dały początek hodowli. Kolejne importy z Finlandii i Szwecji miały miejsce na początku lat 70.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Bardzo samodzielny w pracy i na polowaniu, nie leży w jego naturze uległość. Jest wytrwały, bardzo odważny i cięty na zwierzynę, ale równocześnie ma bardzo przyjazne usposobienie wobec ludzi i jest wrażliwy na sposób traktowania przez swojego przewodnika.

SZATA I UMASZCZENIE

Czarne z brązowawym połyskiem, wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona. Włosy okrywowe proste, średniej długości, na grzbiecie, szyi i pośladkach dłuższe. Pod włosami okrywowymi występuje miękki i gęsty podszerstek.

ŁAJKA ZACHODNIOSYBERYJSKA

RYS HISTORYCZNY

Łajka zachodniosyberyjska została wyodrębniona jako rasa w latach 50 XX wieku w wyniku krzyżowania występujących w stefie leśnej zachodniej Syberii, blisko spokrewnionych ze sobą odmian łajek, głównie mansijskiej i chantejskiej. Wpływ na rozwój rasy miały również psy myśliwskie zawiezione tam przez myśliwych z Rosji. Wzorzec łajki zachodniosyberyjskiej został opracowany w ZSRR w 1959 r. a zatwierdzony przez FCI jako rasa w 1980 r.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Pies samodzielny, niezależny, lecz równocześnie nawiązujący głęboką więź ze swoim właścicielem. Zawsze przyjazny w stosunku do ludzi, choć zdarza mu się, rzadko, wykazywać agresję wobec innych psów. Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia. Wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Pies ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.

SZATA I UMASZCZENIE

Szata składa się z włosów okrywowych oraz miękkiego, gęstego podszerstka. Włosy okrywowe grube i proste, ułożone równolegle do ciała. U psów na szyi i barkach włosy są odstające i tworzą kołnierz. Na nogach sierść jest krótka i ściśle przylegająca, jedynie po tylnej stronie kończyn może tworzyć dłuższe frędzle. Charakterystyczne jest występowanie sierści pomiędzy palcami. Ogon równomiernie porośnięty twardymi, prostymi włosami. Maść różnorodna, koloru białego, kremowego ("kość słoniowa"), "pieprz i sól", rudy, szary, wilczasty, łaciaty i srokaty w wymienionych kolorach.

PŁOCHACZE

Płochacz – pies używany od wielu stuleci do polowania na drobną zwierzynę (w tym ptaki), przy czym ich rola polegała na wyszukiwaniu i wypłaszaniu jej z krzewów i szuwarów oraz aportowaniu po strzale. Obecnie płochacze są w myślistwie dość często stosowane, choć wiele ras hoduje się jako psy pokojowe towarzyszące ze względu na ich urodę i charakter.

COCKER SPANIEL AMERYKAŃSKI

RYS HISTORYCZNY

Rasa pochodzi od cocker spanieli angielskich, które około 1880 roku sprowadzono do Ameryki. W amerykańskich warunkach bardziej przydatny był mniejszy pies (polowano na drobniejsze niż w Anglii ptactwo), dlatego dążono do zmniejszenia jego rozmiarów.

SZATA I UMASZCZENIE

Szata jest gładka lub lekko sfalowana, jedwabista, gęsta, dłuższa niż u angielskiego cocker spaniela. Umaszczenie jest zróżnicowane.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Psy tej rasy są aktywne, łagodne i ruchliwe.

UŻYTKOWOŚĆ

Dziś najczęściej jest hodowany jako pies rodzinny, do towarzystwa.

COCKER SPANIEL

RYS HISTORYCZNY

Rasa ta wywodzi się od płochaczy hiszpańskich i jest jedną z najstarszych ras psów myśliwskich. W 1893 roku Kennel Club opracował i przedstawił pierwszy wzorzec tej rasy.

Według legendy Cockery były latającymi psami które kochały się w nimfach leśnych. Jest to hiszpańska opowieść o rozpoczęciu aktu małżeńskiego. Także czarne umaszczenie u Cocker Spaniela, ma pochodzenie legendarne i wzięło się z tak zwanej Czarnej Gubałówki.

UŻYTKOWOŚĆ

Jest psem myśliwskim (płochacz), częściej jednak hodowanym jako pies rodzinny.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Cocker spaniel angielski jest to pies wesoły, oddany właścicielowi, dobry towarzysz dla ludzi lubiących ruch.

WYGLĄD

Niewielki pies o wyważonej i zwartej sylwetce. Długość mierzona od kłębu do nasady ogona powinna odpowiadać wysokości psa w kłębie.

SZATA I UMASZCZENIE

Szata jest jedwabista, gładka, przylegająca. Krótka na głowie, niezbyt długa na grzbiecie i niezbyt obfita na łapach. Nie może być sztywna ani skręcona. Maść jest jednobarwna (złota, czarna, brązowa lub sobolowa), wielobarwna lub tricolor. Umaszczenie sobolowe jest dość "nowe", gdyż dopiero w 1985 zostało zatwierdzone przez FCI.

SPRINGER SPANIEL ANGIELSKI

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Pies posłuszny, opanowany, dobry aporter, dobrze czuje się w wodzie.

SZATA I UMASZCZENIE

Gładka, dość gęsta, przylegająca - chroniąca psa przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi. Dopuszcza się każdy kolor występujący u spanieli lądowych jednak najbardziej pożądane jest umaszczenie biało brązowe i biało czarne.

SPRINGER SPANIEL WALIJSKI

RYS HISTORYCZNY

Dawną różnorodną grupę psów określanych "spanielami lądowymi" podzielono na dwie grupy ze względu na wielkość - te większe nazwano springer spanielami (z ang. spring - płoszyć), gdyż służyły głównie do płoszenia zwierzyny dla sokolników; z momentem wprowadzenia broni palnej zaczęto od tych psów wymagać również aportowania.

SZATA I UMASZCZENIE

Sierść odporna na niepogodę, przylegająca, nie może być szorstka; maść rudo-biała.

PŁOCHACZ NIEMIECKI

RYS HISTORYCZNY

Psy tej rasy są nazywane protoplastami wyżłów, a same stanowią jedną z najstarszych ras psów myśliwskich, których przodkami były psy gończe lub nierasowe psy odpowiednie dla danego typu użytkowania (potomkowie średniowiecznych psów na ptaki).

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Hodowany w celach myśliwskich, kiedyś pomagał wypłaszać ptactwo. Współcześnie także jest wykorzystywany do wyszukiwania tropu, aportowania i pracy w wodzie.

SZATA I UMASZCZENIE

Jednolicie brązowe i brązowo - dereszowate, także białobrązowe.

POSOKOWCE

Posokowiec – wyspecjalizowane psy myśliwskie z grupy psów gończych, które dzięki doskonałemu zmysłowi węchu, wyczulonemu na zapach krwi zwierzęcej zwanej posoką, potrafią tropić postrzeloną zwierzynę i doprowadzić do niej myśliwego (nie pozwalają na zgubienie rannego dzika czy jelenia).

POSOKOWIEC HANOWERSKI

Jedna z ras psów myśliwskich należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji posokowców.

RYS HISTORYCZNY

Kraj pochodzenia: Niemcy. Od rasy tej wywodzi się posokowiec bawarski

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Charakter spokojny, zrównoważony i pewny. Oddany i przywiązany do swojego właściciela. Powściągliwy w stosunku do obcych.

UŻYTKOWOŚĆ

Pies gończy.

WYGLĄD

Jest psem średniej i proporcjonalnej wielkości. Kończyny są dobrze ustawione i silnie umięśnione, co klasyfikuje psy tej rasy do wytrwałej pracy. Szeroka i głęboka klatka piersiowa. Posiady typowy dla siebie wyraz twarzy dzięki klarownym, ciemnym oczom i nieco pofałdowanemu czołu.

SZATA I UMASZCZENIE

Czerwone jest podstawowym umaszczeniem tej rasy. Oscyluje ono od jasno płowo-czerwonego do ciemnego, nawet może sprawiać wrażenie czarnego. Szata: włosy krótkie, gęste, ostre, tylko na tylnych częściach ud nieco dłuższe i grubsze. Owłosienie ogona mocne i gęste.

POSOKOWIEC BAWARSKI

RYS HISTORYCZNY

Rasa wywodzi się od posokowców hanowerskich, a powstała w XIX wieku w wyniku krzyżówek z psami gończymi z Bawarii i Tyrolu - głównie gończym tyrolskim, gończym alpejskim, jamnikogończym. Celem prac hodowlanych było uzyskanie psa tropiącego lżejszego niż posokowiec hanowerski i przydatnego do pracy w górach. Ostatecznie klub rasy powstał w 1912 w Monachium pod nazwą Klub für Bayerische Gebirgsschweißhunde. Rasa zdobywała sobie stopniowo popularność, szczególnie w Austrii i na Węgrzech, natomiast w Polsce pojawiła się w latach 70. XX wieku.

UŻYTKOWOŚĆ

Pies myśliwski lżejszy od posokowca hanowerskiego i posiadający lepszy od niego węch i umiejętność pracy na farbie. Szczególnie przydatny przy tropieniu dzika, sarny, jelenia, muflona i kozicy.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Spokojny i zrównoważony, przywiązany do swego właściciela, powściągliwy w stosunku do obcych. Odpowiada stawianym wymaganiom jako pies pewny siebie, nie bojący się, łatwy w prowadzeniu, który lękając się będzie jeszcze agresywniejszy.

SZATA I UMASZCZENIE

Sierść gęsta, gładko przylegająca, umiarkowanie szorstka z niewielkim połyskiem; delikatniejsza na głowie i uszach, dłuższa i bardziej szorstka na brzuchu, kończynach i ogonie.

Umaszczenie to soczysta czerwień, czerwień jelenia, czerwień brunatna, czerwonożółte, również blado żółte do pszenicznego; czerwonoszare jak zimowa suknia zwierzyny płowej, także podpalane lub ciemno pręgowane. Na grzbiecie zabarwienie podstawowe jest często bardziej intensywne. Kufa i uszy ciemne. Ogon przeważnie ciemno pręgowany. Mała, jasna plama na piersi jest dopuszczalna.

JAMNIKI

Jamnik (niem. Dachshund) – jedna z ras psów pochodząca z Niemiec. Niemiecka nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu "borsuczy pies", etymologia nazwy związana jest z jego zbliżoną do borsuków budową oraz wykorzystywaniem tej rasy do polowania na zwierzęta ryjące nory.

JAMNIK SZORSTKOWŁOSY

Szata składa się z szorsktiej, gęstej, ściśle przylegającej okrywy i podszerstka. Pies ma również brodę i krzaczaste brwi. Gęsto owłosiony ogon zwęża się ku końcowi, ale nie tworzą się na nim frędzle. Wszystkie kolory są dozowlone. Białe plamy na piersi są dopuszczalne, ale nie są pożądane.

JAMNIK KRÓTKOWŁOSY

Jedna z ras jamnika. Jest jego pierwotną postacią, która pochodzi od dawnych psów gończych z terenów dzisiejszych Niemiec. Głównym przeznaczeniem jamnika krótkowłosego jest gonitwa za zwierzyną, płoszenie i norowanie, chociaż obecnie jamniki bardzo dobrze sprawdzają się jako psy trzymane w mieszkaniach do towarzystwa.

RYS HISTORYCZNY

Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel. Z Egiptu do Niemiec: Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki". Z Niemiec w świat: Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose).

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Jamnik to pies bardzo żywy, odważny, czujny i inteligentny. Pomimo że jest silnie przywiązany do swojego opiekuna, nadal zachowuje wrodzoną niezależność. Od szczenięcia wymaga konsekwencji przy wychowaniu oraz dobrego kontaktu z opiekunem, bowiem w przeciwnym wypadku może się rozwinąć u psa złośliwy i nieprzyjemny charakter.

SZATA I UMASZCZENIE

Sierść krótka, gęsta, połyskliwa i gładka na miękkiej, elastycznej skórze. Ogon spiczasty, lekko owłosiony. Szata może byś jednobarwna, pręgowana albo cetkowana, przy czym wszystkie kolory są dozowolne - od czerwono-żółtego do czarnego z podpalanymi plamami.

JAMNIK DŁUGOWŁOSY

Sierść jest połyskliwa, miękka, gładka i prosta albo nieznacznie falista. Przy szyi i na spodniej stronie ciała tworzy gęste kępki, ktore też występują z tyłu kończyn, na uszach i spodniej stronie ogona. Dopuszczalna barwa szaty jak u jamnika krótkowłosego.

PSY APORTUJĄCE

Aporter – typ psa utworzony w XIX wieku w Wielkiej Brytanii, używany w myślistwie do aportu drobnej zwierzyny – ptaków (w Polsce głównie kaczek i bażantów) oraz królików i zajęcy. Aportery to psy stosunkowo duże i silne, o szacie chroniącej przed zimnem i przemakaniem, wytrwałe w poszukiwaniu zastrzelonej zwierzyny.

CURLY COATED RETRIEVER

RYS HISTORYCZNY

Curly Coated Retriever to najstarsza rasa z grupy retriewerów. Wzorzec zarejestrowany został w Wielkiej Brytanii w 1860 roku. Do dnia dzisiejszego praktycznie nie uległ zmianie.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Curly Coated Retriever jest przyjazny wobec znanych mu ludzi, posiada żywy temperament. Niezależny i skłonny do nieposłuszeństwa, oddany przewodnikowi. Może przejawiać zachowania nieprzyjazne wobec innych psów oraz obcych ludzi. Jest to jedyny retriever nadający się do stróżowania.

UŻYTKOWOŚĆ

Typowy pies myśliwski o wielkiej pasji i doskonałych predyspozycjach do polowań. Trudny w szkoleniu. Osiąga dojrzałość po ukończeniu 3 lat.
Pierwszy pies sprowadzony został z Finlandii do Polski w 2003 roku. Pierwsza suka sprowadzona została do Polski w roku 2006 ze Szwecji.

WYGLĄD

Psy tej rasy to największe spośród retriewerów o mocnej budowie.

SZATA I UMASZCZENIE

Pokryty krótkim włosem, skręconym w mocne loki. Brak podszerstka. Występuje w umaszczeniu czarnym i wątrobianym.Łatwa w pielęgnacji, wystarczy tylko raz na dzień mokrymi rękoma bądź specjalną psią rękawicą masować sierść kolistymi ruchami. Pies wystawiany musi być trymowany. Brak loków na pysku i czaszce.

FLAT COATED RETRIEVER

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.

RYS HISTORYCZNY

Pod koniec XIX wieku w Wielkiej Brytanii Shirley rozpoczął hodowlę Flat-coated retrievera. Aby uzyskać tą rasę psa krzyżował nowofundlandy, labradory, setery i collie. W tamtejszych czasach Flat był najpopularniejszym retrieverem. Kennel Club zarejestrował tę rasę w roku 1898, a w 1923 powstał pierwszy, oficjalny wzorzec rasy.

SZATA I UMASZCZENIE

Włos jest gęsty, w dotyku cienki do średniego, dobrej jakości, płaski i gładki. Kończyny i ogon są dobrze porośnięte (frędzle). Umaszczenie występuje czarne i brązowe (wątrobiane).

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Flat-coated to pies inteligentny, bystry i bardzo przywiązany do człowieka. Szybko się uczy, ale dojrzewa później niż jego kuzyni. W stosunku do obcych psy tej rasy są nieufne i nie nadają się na psy obronne. Z natury przyjacielski, w kontaktach z dziećmi jest delikatny i cierpliwy. Potrzebuje dużo ruchu i ciągłego zajęcia, jeśli nie zostanie to zaspokojone, może powodować u psa chęć zwrócenia na siebie uwagi domowników.

Pies ten nie lubi przemocy i krzyku, a zwłaszcza samotności. Właściciel Flata powinien być opanowany, spokojny i zrównoważony. Flat nie powinien być twardo prowadzony, jest to pies o znikomej chęci do zdominowania członków rodziny, który potrzebuje ciepła i serdeczności ze strony właściciela.

UŻYTKOWOŚĆ

Podstawową funkcją jaką pełnił to udział w polowaniach, najczęściej na otwartej przestrzeni. Psem do towarzystwa stał się później.

GOLDEN RETRIEVER

RYS HISTORYCZNY

Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku.

UŻYTKOWOŚĆ

Odpowiednio przygotowany golden retriever może zostać psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie - przyjacielem rodziny. Psy tej rasy są często szkolone na przewodników niepełnosprawnych, dogoterapeutów, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Psy charakteryzują się dużą inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem. Golden Retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie.

SZATA I UMASZCZENIE

Kolor umaszczenia to kremowy, złoty. Często - nieprawidłowo - podaje się umaszczenie biszkoptowe, które występuje u labradorów.

LABRADOR RETRIEVER

RYS HISTORYCZNY

Podobnie jak nowofundland i landseer rasa pochodzi ze wschodnich wybrzeży Kanady; w XVIII wieku była wykorzystywana przez rybaków do pracy na kutrach (psy pomagały przy wyciąganiu sieci, aportowaniu przedmiotów, a nawet ratowaniu tonących); do Europy pierwsze psy tej rasy sprowadził w 1820 lord Malmesbury, który razem z synem rozpoczął ich hodowlę w Wielkiej Brytanii.

SZATA I UMASZCZENIE

Czarne (najczęściej występujące), żółte (określane czasem jako złote lub biszkoptowe) lub czekoladowe.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Przyjacielskie, posłuszne i łatwe do wyszkolenia - ze względu na swe cechy psy tej rasy często są wykorzystywane w roli przewodników niepełnosprawnych i psów policyjnych (do tropienia i do wyszukiwania narkotyków) oraz w kynoterapii. Bardzo wesoły i żywiołowy, lubi zabawy także z innymi psami. Potrzebuje tresury, by nie był uciążliwy dla innych. Wytrzymały, aktywny i silny, często próbuje dominować. Przywiązują się do swoich opiekunów.

UŻYTKOWOŚĆ

Wszechstronnie użyteczne, m. in. psy ratownicze (gruzowe i do ratownictwa wodnego), przewodnicy ociemniałych, doskonałe psy rodzinne. Pod koniec XIX wieku rasa została zatwierdzona w Wielkiej Brytanii jako pies myśliwski. Nadaje się dla osób lubiących psy przyjacielskie i żywiołowe oraz dla rodzin z dziećmi.

RETRIEVER Z NOWEJ SZKOCJI

Jedna z ras psów. Nazwa rasy pochodzi od kraju pochodzenia (Nova Scotia – Kanada) oraz angielskiego czasownika "to retrieve" – "przynosić" od zadań, jakie spełniają w myślistwie.

RYS HISTORYCZNY

Rasa pochodzi ze wschodnich wybrzeży Kanady; Retrievery z Nowej Szkocji były używane do polowania na kaczki. Myśliwy zachęcał psa do zabawy na brzegu jeziora, a kiedy zaciekawione ptaki podpływały bliżej, wtedy padał strzał. Zestrzelone kaczki, pies aportował z wody na brzeg.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Tollery to psy wrażliwe i oddane swojej rodzinie. Bardzo inteligentne, czujne i odważne łatwo się uczą i są niezastąpionym towarzyszem zabaw dzieci. Tak długo, jak zaspokaja się ich potrzebę ruchu i dostarcza bodźców potrzebnych do prawidłowego rozwoju Tollery są wymarzonymi psami do trzymania w domu. Żywiołowe, pewne siebie, nie są nadmiernie szczekliwe.

UŻYTKOWOŚĆ

Wszechstronnie użyteczne, psy myśliwskie, doskonałe psy rodzinne.

SZATA I UMASZCZENIE

Tollery posiadają gęsta sierść o obfitym podszerstku. Barwa sierści to różne odcienie czerwonego i pomarańczowego koloru. Często, na okrywie włosowej, pojawiają się białe znaczenia (klatka piersiowa, stopy, maska i koniec ogona). Sierść może nieznacznie falować na grzbiecie; w żadnym wypadku nie na reszcie ciała.

CHESAPEAKE BAY RETRIEVER

RYS HISTORYCZNY

Rasa pochodzi z USA. Pochodzi z rejonu zatoki Chesepake leżącej na wschodnim wybrzeżu USA.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Chesapeake Bay Retrievery są przyjacielskie, inteligentne, posłuszne, czujne, energiczne. Lubią pływać, z natury bywają uparte i niezależne, ale gdy pozna już swoje miejsce w stadzie, nie ma z nim kłopotów. Dobrze wyszkolony umie być zdyscyplinowany. Zawsze chętny do pracy, choć nie tak łatwy do ułożenia jak labrador. Rekompensuje to ogromnym zapałem, z jakim wykonuje wszelkie polecenia. Lojalny i oddany potrzebuje bliskiego kontaktu z rodziną. Wobec obcych jest powściągliwy. Sprawdzi się w roli psa stróżującego. Bywa agresywny wobec obcych psów.

SZATA I UMASZCZENIE

Szata jest szorstka, krótka. Umaszczenie od żółtobrązowego do ciemnobrązowego.

PSY GOŃCZE

Gończy – grupa psów wykorzystywanych głównie do tropienia i pogoni za zwierzyną, posługujących się przede wszystkim węchem. Przeważnie z długimi obwisłymi uszami. Osobną grupę stanowią charty.

OGAR POLSKI

RYS HISTORYCZNY

Pochodzenie nazwy rasy nie jest do końca jasne, natomiast samą rasę jak wszystkie rasy gończych europejskich wywodzi się od psów św. Huberta. Prawdopodobnie dochodziło do krzyżowania tej rasy z miejscowymi rasami gończymi. Z pewnością mają one domieszkę krwi gończych z Półwyspu Apenińskiego, a w XVIII wieku skrzyżowano je z foxhoundami. Pierwsze wzmianki o ogarach w literaturze polskiej znajdują się w poemacie Tomasza Bielawskiego „Myśliwiec” napisanym w 1595. Również Mikołaj Rej w „Żywocie człowiek poczciwego”(1568) wspomina te psy. W 1608 roku ukazał się pierwszy traktat naukowy poświęcony ogarom „O psach gończych i myślistwie z nimi” hrabiego Jana Ostroroga, wydany w pełnej formie w 1618 roku podtytułem „ Myślistwo z ogary”. Przez wieki ogar był cenionym towarzyszem myśliwych. Na podstawie zachowanych materiałów można wysnuć przypuszczenia, że psy w tym typie znane były już od XIV wieku i aż do XVIII ogary były bardzo popularne na terenach Polski. Zawirowania historii, a co za tym idzie zubożenie szlachty nieomal doprowadziły do całkowitego wyginięcia tej rasy. W wyniku licznych krzyżówek z innymi rasami oraz braku planowej hodowli prawie nie było ogarów czystej krwi. Pracę na rekonstrukcją rasy rozpoczął w 1959 roku Piotr Kartawik sprowadzając z terenów Litwy trzy psy: BURZANA, ZORKĘ oraz CZITĘ i zakładając hodowlę „ Z Kresów”. W 1964 roku Jerzy Dylewski opracował wzorzec tej rasy, który 15 listopada 1966 roku został zarejestrowany w FCI pod numerem 52. Pod koniec lat 60 – tych tragiczna śmierć Piotra Kartawika przerwała jego pracę hodowlaną.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Ogar jest psem spokojnym, zrównoważonym i jak inne rasy stworzone do polowania w grupie, niezwykle towarzyskim. Potrzebuje kontaktu z człowiekiem. Dobrze sprawdza się w kontaktach z dziećmi (zwłaszcza suki wykazują się w takich sytuacjach dużym wyczuciem). Psy te nie sprawiają problemów związanych z agresywnym zachowaniem, są łagodne w stosunku do innych psów i zwierząt. Pilnują swojego terenu, ale ogranicza się to do sygnalizowania obecności intruza. Z pewnością nie są to psy obronne, chociaż ich wzrost i masa budzą respekt. Ich temperament umożliwił im z powodzeniem adaptację w warunkach miejskich. W domu są spokojne, a nawet leniwe i nie domagają się przesadnie ruchu, chociaż jak każdy gończy lubią wybiegać się, niezależnie od warunków atmosferycznych, najlepiej w grupie innych ogarów. Na spacerach nie są szybkie, ale za to bardzo wytrzymałe. Tak jak każdy pies gończy, ogar lubi swobodę na spacerach, często oddala się od właściciela. Nie ma natomiast skłonności do włóczęgostwa, za to posiada znakomitą orientację w terenie. Ze względu na jego samodzielność w terenie bardzo ważne jest ćwiczenia posłuszeństwa już od najmłodszego wieku. Tu warto zaznaczyć, że ogar nigdy nie będzie psem bezwarunkowo posłusznym. Jednak łatwo i chętnie uczą się, zwłaszcza, gdy stosuje się pozytywne wzmocnienia. Przy wychowaniu psów tej rasy ważne jest zachowanie spokoju, bo są one bardzo wrażliwe na ton głosu i bardzo łatwo zniechęcić je gwałtownymi reakcjami.

GOŃCZY POLSKI

RYS HISTORYCZNY

Gończy polski jest rodzimą rasą polską, występującą głównie na terenie Polski południowej (Bieszczady, Beskidy, Pieniny, Podhale) i na Mazowszu. Na początku drugiej połowy XX wieku usystematyzowaną hodowlą psów gończych zajmowali się przede wszystkim płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz. Pierwszy hodował psy większe i cięższe, drugi lżejsze o umaszczeniu czarnym podpalanym w przeciwieństwie do czaprakowatych psów płk Kartawika. W latach 60. obydwa typy zostały wpisane do księgi wstępnej jako Ogar Polski (ang. Polish Hound) .Okazało się że krzyżowanie nie odnosi pożądanych efektów,wzorzec przystosowany do psów płk Kartawika został zarejestrowany przez FCI co spowodowało że psy płk Pawłusiewicza nie były uznawane za Ogara Polskiego. W 1983 roku Związek Kynologiczny w Polsce zdecydował się otworzyć księgę wstępną dla psów w typie ogara Pawłusiewicza co było spowodowane niesłabnącą popularnością tych psów ze względu na doskonałe walory użytkowe. Nadano im nazwę Gończy Polski (ang. Polish Scenthound) i podjęto starania aby jej wzorzec został zatwierdzony i oficjalnie zarejestrowany przez FCI jako piąta polska rasa. W listopadzie 2006 roku staranie te zostały zakończone sukcesem. Gończy Polski jest piątą polską rasą uznawaną przez FCI i zarejestrowaną w grupie psów gończych pod numerem 354 jako Polish Hunting Dog.

UŻYTKOWOŚĆ

Używany głównie do polowań na dziki, rzadziej zające, lisy oraz jako pies stróżujący, czasem także jako tropowiec i posokowiec;

WYCHOWANIE

Nie sprawia specjalnych kłopotów wychowawczych i wyjątkowo chętnie się uczy. Jako pies myśliwski jest nieco niezależny i dlatego od szczenięcia (zwłaszcza samiec), musi wiedzieć kto jest najważniejszy w domowej hierarchii. Jak każdy pies nieodpowiednio prowadzony (brak konsekwencji w postępowaniu właściciela, brak odpowiedniej dawki ruchu i zajęcia, brak kontaktu z innymi psami i ludźmi) może niezbyt chętnie tolerować bliskość osobników z obcego stada (może być agresywny) i dlatego już od szczenięcia trzeba go przyzwyczajać do spotkań z innymi psami.

BEAGLE

RYS HISTORYCZNY

Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych i harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia Beagla. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji - Gaskonii i Saintonge. Dały one początek southern houndsom, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.

BUDOWA

Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy. Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy. Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków. Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany. Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

SZATA I UMASZCZENIE

Szata krótka i przylegająca; każde umaszczenie psa gończego jest w tej rasie dopuszczalne (najczęściej tricolor: czarno-brązowo-biały).

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa.

Skontaktuj się z nami

Lorem ipsum dolor